Herşeyin başı da sonu da sanat be kardeşim..

İnsan bir yerlerden sanata bulaşınca içinden çıkarıp atması çok zor oluyor. Şu anda kendimi her hücremle çalışmak için zorluyorum ama olmuyor. İşimi yapmak yerine oturup blogumun başına bugün öğrendiğim, farkına vardığım bir sanatçıyı paylaşmak istiyorum.
"Yoshitomo Nara"
Çocukları çiziyor. Çizdiği çocuklar bakışlarıyla anlatıyor kendilerini. İki eserini paylaşmak istiyorum. Arzu ederseniz daha detaylı inceleyin, kendi çocuğunuzu kendiniz seçin.

"Blum and Poe"


Parıltılarını sevdim sanırım. Birinin gözü kapalıyken parıltıları başında uçuşuyor, diğerinin parıltıları gözlerinde salınıyor. Çok sevdim sizi çocuklar..

İçimizdeki çocukları unutmayalım canlarım. İçimizdeki çocuklar da sevgiye, ilgiye, bakıma muhtaç. Onlara emek vermezsek arzuladığımız şeyler hep uzak hayaller olarak kalır. İçimizdeki çocukları besleyelim, destekleyelim, yüreklendirelim ki saflıklarıyla cesur adımlar atabilsinler. Attıkları cesur adımların sonundaki ödülleri de sorumluluklarını da almayı öğrensinler. Onlar risk aldıkça bizi de beslesinler. Enerjimizi hep yukarı çeksinler. Saflıkları hep kalsın ki o tatlı saflık kararmaya meyilli hayatlarımıza beyazlık ve ışıltı olarak geri dönebilsin. Böyle böyle kurtulalım sızlanmalarımızdan ve gerçekten yola çıkalım ebedi mutluluğumuza..

D

Fıkır Fıkır

Eh o kadar karanlıktan sonra ölü toprağını atıp rahatlayacağım bir yer de gerekliydi..
Sütçüler, saygılar diyerek temelini atıyorum efenim. Herkese hayırlı olsun..